 Moje drugie EURO - w 1992 roku w Szwecji oglądałem już jako wytrawny kibic. Byłem też po wydarzeniu do dzisiaj dla mnie wręcz mistycznym czyli po mundialu we Włoszech dwa lata wcześniej. Moi pierwsi idole jak Rijkaard czy Gullit apogeum swoich karier zaczynali mieć powoli za sobą a kilku innych nowych ulubieńców do Skandynawii w ogóle nie pojechało - chodzi mi tu głównie o Roberto Baggio czy Salvatore Schillaciego ponieważ Włosi przegrali eliminacje z ZSRR, głównie przez sensacyjną porażkę z wchodzącą jeszcze bardzo nieśmiało na europejskie salony Norwegią. Z dużą ciekawością czekałem na występ reprezentacji Francji, gdyż jej na wielkim turnieju jeszcze nie widziałem - z EURO '88 kompletnie nie pamiętałem a na włoski mundial Trójkolorowi się nie zakwalifikowali. A był to okres kiedy Olimpique Marsylia był absolutnie czołową drużyną Starego Kontynenty i kilku jej zawodników z Jean Pierre Papin na czele, stanowiło także szkielet reprezentacji.
 Zacząłem wspominać tu na blogu mistrzostwa świata (jak dotąd zatrzymałem się na moich pierwszych - tych z 1990 roku) ale warto także powspominać trochę europejskie czempionaty. Pisałem, ze Italia '90 to pierwszy turniej jaki oglądałem ale powinienem powiedzieć dokładniej - pierwszy jaki oglądałem i na jaki czekałem całkowicie świadomie. Bo oglądałem już Mistrzostwa Europy w 1988 roku. Choć nie było to właśnie oglądanie w pełni świadome - przynajmniej na początku. Pamiętam, że w tle jakiejś domowej małej imprezki leciał mecz otwarcia Włochy - RFN zakończony remisem. Nie wiedziałem dokładnie o co chodzi ale miałem świadomość, że rozpoczyna się jakaś ważna piłkarska impreza. Parę miesięcy wcześniej przy okazji Igrzysk w Calgary zacząłem kojarzyć flagi państwowe ale w kontekście tamtych mistrzostw nie wiedziałem jeszcze kto gra z kim, gdzie i o co.
|
